රා

“අම්මා! අම්මා! .....

බලන්න අම්මා මේ තාත්තගෙ මළජරාව ෆ්‍රිජ් එකෙන් තියන්නෙ නැතුව වෙන කොහෙන් හරි තියන්න බැරිද?“

ගෙදර උදේට නියමිත වැඩ ටික ඉවර කරලා ෆෝන් එකත් අරන් මිදුලෙ කෙලවරේ මැංගුස් ගහයට කොන්ක්‍රීට් බංකුවෙ පත්තරේ බල බලා ඉන්න තාත්තා අසළින් වාඩිවුනේ නිම්මානරතියේ කතාවක් කියවන්න හිතාගෙන. මූණුපොතට ලොග් වුණා විතරයි...

කන්නයි බොන්නයි විතරක් කුස්සියට යන, නිවාඩු දවසට දවල් වෙනකන් නිදාගන්න මගේ එකම අක්කා මිදුලට ආවේ මහා ලොකු ගෝරානාඩුවකුත් එක්ක.

“මම සල්ලි දීලා ගෙනා ෆ්‍රිජ් එකේ මගේ දේවල් තියන්න බැරිද?“

පුරුදු විදිහට පත්තරෙන් ඔළුව උස්සන්නෙ නැතුවම තාත්තා ඇහුවා.

“උදේම කූල් වතුර ටිකක් බොන්න ෆ්‍රිජ් එකෙන් වතුර බෝතලයක් අරන් කටේ හලා ගත්තා.

ඊක්! ඈයියා!

ඒකේ තිබුනෙ වතුර නෙවෙයි. මට වමනෙත් ගියා.“

මම හිසෙන් ඉඟි කර අහපු ප්‍රශ්නෙට අක්කා උත්තර බැන්දෙ මූණ බෙරිකරගෙන. ශීතකරණයේ ඇති හැමදේම ගැන අවබෝධයක් ඇති මට අක්කා කියන්නෙ මොන ජරාවක් ද කියලා තේරුණා. මුවට නැගුණ සිනාව කොහොමද ඉතින් පාලනය කරන්නේ?

“ආ! හිනාවෙන්න. පොඩ්ඩි, ඔයත් මේකට වග කියන්න ඕනෑ. ගෙදර හැමදේම මැනේජ් කරන්නේ ඔයා. කුස්සියෙ හැම බෝතලේකම, කුප්පියකම ලේබල් අලවන ඔයාට බැරි වුණාද ෆ්‍රිජ් එකේ බෝතල් වල ලේබල් අලවන්න. එහෙමනම් උදේ පාන්දර මම ඔය ජරාව බොන්නෙ නෑනේ“

එවර අක්කගේ චෝදනාව මට.

 “උදේ පාන්දර!“ දවල් වෙලා අවදි වුන අක්කට තාත්තගේ උපහාසයත් පත්තරේටමයි.

“ඉතින් මොනවද ඔය බෝතලේ තිබුණේ?“

මෙතෙක් කිසිම දෙයක් නෑසූ කන්ව මල් පැල වලට වතුර දමමින් හිටිය අම්මා හරිම සන්සුන්ව ඇහුවා.

“තිබුණෙද? තිබුනේ මෙන්න මෙයාගෙ රා“

අක්කා වේගයෙන් සහ කෝපයෙන් අඩියකුත් බිම හප්පා පැවසුවේ තාත්තා දෙසට සුරත දිගු කරමින්.

“රා!“

“රා!“

අම්මාගේ අතින් වතුර බටේ පාත් වුණෙත් තාත්තගේ පත්තරෙන් හිස එසවුනෙත් එකවර. මෙවර පාලනය කරගත නොහැකි වූ මගේ හිනාව පුපුරා හැලුණා.

“පොඩ්ඩි! ........නවත්තපන් හිනාව! කෝ ඒ බෝතලේ? මොනවද ඒකෙ තිබුණේ?“

තාත්තා දෙසට රකුසු බැල්මක් වීසි කරපු අම්මා වතුර බටේ බිම අතෑරලා සටනට පිවිසෙන අභීත සෙන්පතියෙක් වගේ දකුණු පය පෙරට ගෙන ගෙරෙව්වෙ මට.

තාත්තගේ අහිංසක මුහුණේ කිසියම් බියක් සටහන් වුණත් ඒ දැස් දීප්තියෙන් බැබලුණේ තරුණකළ බිව් රා  මතක්වෙලා කියලයි මට හිතුණේ.

“පොඩ්ඩි! ....... හිනාව නවත්තලා කියනවා කොහෙන් ද ෆ්‍රිජ් එකට රා?

අම්මා හිතනවා ඇත්තේ හැමවෙලේම තාත්තගේ පැත්ත ගන්න මම රා බෝතලේදිත් තාත්තගේ පැත්ත ගත්තා කියලා වෙන්නැති.

“ ඒක දුඹුරු පාට ජින්ජර් බියර් බෝතලයක් නේද මිලි ලීටර් පන්සීයේ? කළුපාට ගම් ටේප් කෑල්ලක් අලවලා තිබුණා මූඩිය උඩ?

මම ඇහුවෙ අක්කගෙන්.

“ඔව්. මිලි ලීටර් පන්සීයේ දුඹුරු පාට ජින්ජර් බියර් බෝතලයක් නම් තමයි. ඒත්..ම්...ගම් ටේප් ....... කෑල්ලක් ... නම් ..... මම දැක්කෙ නෑ“

අක්කා කෙඳිරි ගෑවා.

“ඒකෙ තිබුණේ රා නෙවෙයි.“

නඩුව දුර දිග යන්න කලින් මම කිව්වා.

“එහෙනම් මොනවද?“

දෑත ඉනේ රඳවාගත් අම්මා ඇහුවෙ නොඉවසිල්ලෙන්.

“රා තමයි. මේ බලන්න අම්මා ගඳ?

අක්කා එයාගේ තෙමුණ ටී ෂර්ට් එක අම්මට පෑවා.

“රා ත් වගේ තමයි .... ගඳනම්....“

අක්කාගේ ඇඳුමට  එඹුණු අම්මා කිව්වෙ නහය අකුලගෙන.

“නෑ. රා නෙවෙයි. ඒකෙ තිබුණේ මම ආප්ප පිපෙන්න දමන පොල් වතුර“

“ඒක මිසක්“

සටනෙන් පසු බාපු අම්මා හැරිලා ගිහින් ආපහු වතුර බටේ අතට ගත්තා. අක්කා ගස්සගෙන ගෙට ගියා.

“ඇත්තමද පොඩ්ඩි?

රා බොන්න බලා හිටපු තාත්ත මගේ පැත්තට නැමිලා හෙමින් ඇහුවා. මම හිස ඉහළ පහළ යවලා එයාගෙ සතුට නැතිකරා. දිග හුස්මක් හෙළපු තාත්තා පත්තරේ අතට ගත්තා.

බංකුවේ හරිබරි ගැහුණු මම ආයෙමත් මුහුණු පොතට එඹිලා නිම්මානරතිය හොයන්න පටන් ගත්තා.

 

 

 

සහෝදර මෙහෙයුම

“අරකි ඇවිල්ලා“

ජනේලෙ ළඟම ඉන්න එකීගෙන් චිට් එකක් ආවා.

“බලන්න එපා. ගබඩාව පිටිපස්සෙ ඉන්නවා“

දෙවෙනි චිට් එකත් ආවා. පළවෙනි කාලච්ඡේදය. සර් උද්භිද විද්‍යාව උගන්වනවා. මොකද කරන්නේ?. අපි තුන්දෙනා මූණෙන් මූණ බලා ගත්තා.

හිටපු ගමන් මැද හිටපු එකීට මහා කැස්සක් හැදුනා. හරිම අමාරුයි. අපි දෙන්නා ලෙඩාව  දෙපැත්තෙන් අල්ලගෙන  එළියට අරන් ආවා. දැන් ඒකිට සනීපයි. අපි තුන්දෙනාටම හිනා. දැන් ඉතින් ගබඩාව පිටිපස්සෙ ඉන්න එකී පහළට ගන්න එපායැ. අඩි පහක් විතර උස ඉවුරක්. වෙලාවට අපි කලින් දවසේ කටු කම්බි වැට ගැලවෙච්ච පනින්න පහසු තැනක් හොයා ගත්තා. අපි තුන්දෙනා එනවා දැකපු ඒකි වැට අයිනට ආවා. වීරයෝ වගේ අපි තුන්දෙනා එතනට ගියාට ඒකිව ගන්න ක්‍රමයක් නම් හිතා ගන්න බෑ.

“පොත් ටික දාපන්“

අපි තුන්දෙනාගෙන් ස්ථානොචිත ප්‍රඥාව වැඩියෙන්ම තියන එකී කිව්වා.

උඩ ඉන්න එකී පොතෙන් පොත අපිට දමනවා. අපි පරිස්සමින් ඒවා අල්ලලා බිමින් තියනවා. බැරිවෙලාවත් මේ පොතකට මොනවාහරි වුනොත් අපි ඉඳලා හමාරයි කියලා අපි තුන්දෙනාම දන්නවා.

පොත් ටික නම් ගත්තා. දැන් කොහොමද මේකි ගන්නේ? අතින් අල්ලලා ඇදලා ගන්න පුළුවන් වුනා නම් හරි.

“කොල්ලෙක් අඬගහගෙන එමු ද?“

“පොඩ්ඩක් හිටපන්”

නැණවතී ගෙන් තවත් සැළසුමක්!.

හොරට ලෙඩ වුන එකී එතන තියලා අපි දෙන්නා ආපහු පන්තියට ආවා. ඒ එනකොට කෝකටත් අපි දෙන්නා බිම තිබුන පොත් වලින් දෙකක් අරන් ආවා.

“කෝ ලෙඩා?“

අපි දකින කොටම සර් ඇහුවා.

“සික් රූම්“

ඕනදේකට උත්තරයක් තියෙන මගේ කටින් පිටවුණා.

“ සර් සරත්ටයි සමන්ටයි ප්‍රින්සිපල් සර් යන්න කිව්වා.“

අපි දෙන්නා කතා වෙලා ආව විදිහට, පරක්කු වෙලා ඉස්කෝලෙ එන අපේ එකී  පිටිපස්සෙන් ගන්න සැළැස්ම දන්න අපේ කල්ලියේම කොල්ලො දෙන්නෙක්ගෙ නම් මම සර් ට කිව්වා.

සර් අපේ පණිවඩය හයියෙන් කියනකොටම, නිතරම කාර්යාලයෙන් කැදවීම් ලැබෙන, ශිෂ්‍යනායක තනතුරු දරණ, උන් දෙන්නා නැගිට්ටා.

අපි දෙන්නයි උන් දෙන්නයි දෙපැත්තට මාරු වෙද්දි අපි ලියාගෙන ආව චිට් එක මම එකෙක්ගෙ අතේ ගුලි කලා.

අපි දෙන්නා ඉඳගෙන ආපහු පාඩමට ලෑස්ති වුණත් බලාගෙන හිටියෙ අරුන් දෙන්නා යන දිහා. ඉස්සරහින්ම ගිය එකා ඔෆීස් එකට යන්න පඩිපේළිය පැත්තට හැරුණා. මම පොඩ්ඩක් සලිත වුණා. මේ මැට්ටො දෙන්නා ඔෆීස් එකට යයිද? අපි දෙන්නා මූණෙන් මූණ බලා ගත්තා. කරන්නෙ මොකක්ද කියලා හිතා ගන්න බෑ. නැණවතීත් එළියෙ නෙ. පිටිපස්සෙන් ගිය එකා පඩිපෙළ නඟින්න කලින් අපි දිහා බැලුවා.

“කියවපන්“

හස්ත මුද්‍රාවෙ කෙල පැමිණි මම කොලේ කියවන්න කියලා හස්ත මුද්‍රාවෙන් කිව්වා. මගේ හස්ත මුද්‍රාව තේරුම් ගත්ත ඌ අතේ ගුලිවෙලා තිබුන කොල කෑල්ල දිගෑරලා කියෙව්වා. ඌට වැඩේ තේරුණ බව අපි දිහා බලලා හස්ත මුද්‍රාවෙන්ම කිව්වා. ඌත් මම වගේ ම හස්ත මුද්‍රාවෙ ප්‍රවීනයෙක්. හොඳ එකා!. ඌ පඩිපේලිය මුදුනෙ හිටපු අනිකාවත් අඬගහගෙන අනිත් පැත්තට හැරුණා. අම්මෝ! මම පපුව අතින් අල්ල ගත්තා. මගෙ ළඟ හිටපු එකීත් බිම බලාගෙන ලොකු හුස්මක් ගත්තා.

සර් බෝඩ් එක පැත්තට හැරෙන වෙලාවක් බලලා අරකිගෙ පොත් වලින් අපි දෙන්නා අරන් ආව පොත් දෙක ඒකිගෙ ඩෙස්ක් එක උඩින් තිබ්බා.

ටික වෙලාවකින් ඔෆීස් එකට කැඳවපු අපේ සඟයො දෙන්නා පන්තියට ආවා. උන් දෙන්නා අතෙත් පොත පොත තිබුණා. ඒත් එක්කම අපේ ලෙඩයි වැටෙන් එහා පැත්තේ හිටිය එකීයිත් ආවා. ඒකි අතෙත් එක පොතක් තිබුණා. ලෙඩා නම් ගිය විදිහටම හිස් අතින් ආවා.

“ආ මෙයා කො‍හෙද හිටියේ?“

ඒකි දැකපු ගමන් සර් ඇහුවා. කවුරු හැංගුවත් සර්ගෙන් ඒකිව හංගනවා බොරු. උද්භිද විද්‍යාවට වැඩියෙන්ම ලකුණු ගන්න, සර් අලුත් පාඩම පටන් ගන්න කලින්, පෙර දවසෙ පාඩමෙන් අහන ප්‍රශ්න වලට පැන පැන උත්තර දෙන ඒකිව කොහොමද සර්ගෙන් හංගන්නේ? මගෙ ළඟ හිටපු එකී මට වැලමිටෙන් ඇන්නා. අපි දෙන්නම දන්නවා බොරු කියන්න ගිහිල්ලා හැමදාම අනාගන්න මේකි අදත් අනාගන්න බව. දැන් ඉතින් මෙහෙයුම් කණ්ඩායමම සීරුවෙන් හිටියොත් හොඳයි වගේ.

“ ඔෆීස් එකේ. සර්. අ.. අර මැගසින් එකේ වැඩේ ට....“

අප්පෝ ඇති යන්තම්.  ගොත ගගහ හරි පිළිගන්න පුළුවන් බොරුවක් කිව්වා. දුර දකින නැණවතී ළඟ හිටියනේ. ඒකිට කල් ඇතුව බොරුව ගොතලා දෙන්න ඇති. විද්‍යා සඟරාවේ සංස්කාරක මණ්ඩළ‍යේ ඒකි ඉන්න බව සර් දන්නවා. හොඳ වෙලාවට සික් රූම් එකත් ඔෆීස් එක ළඟ තිබුණේ.  

 

 

 

 

නූඩ්ලස්

“ඇයි පුතේ?”

හවස පංතිය ඉවරවෙලා අම්මා එක්ක යන්න එනකන්, මාත් එක්කම පන්ති කාමරයේ වාඩිවෙලා ඉඳලා, අම්මගෙ වාහනයේ සද්දෙට මටත් වැඳලා බෑග් එකත් උස්සගෙන දුවපු අශේනි ගියපයින්ම ආපහු එන සද්දෙට බල බලා හිටපු පොතෙන් හිස උස්සන්නෙ නැතුවම මම ඇහුවා.

සුදුපාට කැන්වස් යුවල මගේ මේසෙ ළඟ නැවතුනා. ලොකු පාර්සලයක් දෑතින්ම උස්සගෙන ඇය මගේ මේසේ ළඟ හිනාවෙවී හිටගෙන හිටියා. පුංචි ඇස් දෙක සතුටින් බබළනවා.

“මොනවද පුතේ?”

“නූඩ්ලස්! මම මැඩම්ට නූඩ්ලස් ගෙනාවා.”

ඇය පාර්සලය මට දිගු කරමින් කිව්වා.

“ඇයි පුතේ ම..ට?”

“අපේ තාත්තට නූඩ්ලස් ෆැක්ට්‍රිරි එකක් තියෙනවානේ. මම අම්මට කියලා තිබුනේ මැඩම්ට නූඩ්ලස් දෙන්න ඕන කියලා. ඉතින් අම්මා අද එනකොට අරන් ඇවිත්.”

“ගන්න මැඩම්! “

හුරතලේට හිස ඇල කරගත්තු ඇය පාර්සලය දිගුකරගෙනම කිව්වා.

“මෙච්චර ගොඩක්? මම මොනවා කරන්න ද?”

පුංචි සිත නොරිද්දා තෑග්ග ප්‍රතික්ෂේප කරන ආකාරයක් හිතමින් මම ඇහුවා.

“ඉතින් මැඩම් රසට හදලා අයියලා දෙන්නත් එක්ක කන්න. කනකොට මැඩම්ට මාව මතක් වෙයිනේ.”

ඇය කිව්වෙ ඇස් නටවමින්.

“අනේ කෙල්ලේ! කොහොමටත් මට ඔයාලා මතක්වෙනවා.”

“මැඩම් ඉතින් හැමදාම කියනවානේ අපි පහලොස්දෙනා කවදාවත් අමතක වෙන්නෙ නෑ කියලා.”

කෙල්ල කියනකොට මටත් ගණදෙවි නුවණ පහල වුණා.

“හරි පුතේ ඕක දෙන්නකෝ.”

මම දෝතින්ම ඇගේ පාර්සලය අරන් මේසෙ උඩින් තිබ්බා.

“අපි මෙහෙම වැඩක් කරමුද?”

පුංචි ඇය උරහිසින් අල්ලා මගේ තුරුලට ගන්නා ගමන් ඇගේ මුහුණට එඹුන මම ඇහුවා.

“කොහොම වැඩක් ද?“

මගේ සිරුරට හේත්තු කරගත් හිස ඔසවමින් ඇය ඇහුවේ නොඉවසිල්ලෙන්.

“ලබන සිකුරාදා හවස පන්තියෙදි අපි ඔක්කොම නූඩ්ලස් කමු!”

ඇගේ ඇස් මට්ටමට මගේ ඇස් සමවෙන්න ඇය ඉදිරියේ වාඩිවෙමින් මම ඇහුවා.

“හ..රී ෂෝක්!”

මගෙන් මිදුණ ඇය වටයක් කැරකී උඩ පැන්නෙ අත් පොඩි තලමින්.

“මම නූඩ්ලස් ගේන්නම්. මැඩම්! ......... ඔක්කොටම ඇතිවෙන්න නූඩ්ලස් පැකට් කීයක් ඕනද?”

ඇය ඇහුවේ කල්පනාකාරීව.

“එපා. එපා. තව නූඩ්ලස් ගේන්න එපා. මේ තියෙන්නේ.”

“එතකොට මැඩම්ට?”

“මමත් එදාට කනවනේ”

“අයියලා දෙන්නට?”

“එයාලා ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ආවම කන්න ටිකක් තියමු.”

“මේ ටික ඇතිවෙයිද?”

“ඇති ... ඇති. එක පැකට් එකක් පස් දෙනකුට විතර ඇති. ඉතින් පැකට් 3 ක් ඇති.”

“තුන් වරක් පහ පහලොවයිනේ. අපි ඉන්නවනේ දහ .... අටක්. අයියලා දෙන්නත් එක්ක.”

ඇය පැවසුවේ ඇඟිලි ගනිමින්.

“හරි. අපි බලමුකෝ මෙතන පැකට් කියක් තියෙනවද කියලා.”

මම කිව්වෙ අශේනි ගෙනා පාර්සලය ලිහමින්.

“ආ... මෙතන පැකට් හයක් තියෙනවා. හය වරක් පහ?”

“තිහයි. තිස් දෙනෙකුට ඇති.”

ඇය කිව්වෙ දැස් විශාල කරගෙන.

“ඒක තමයි මම කිව්වේ. තව එළවළුත් දමනකොට තව වැඩි වෙනවා.”

“කොහෙද අපි දැන් මේක හදන්නේ? පන්තියෙද?”

“ක්වාටර්ස් එකේ හදමු.”

“මැඩම්ගෙ කිචන් එක ළමයි ජරා කරයි නේද? එදා බීම හදන්න ගිහින් දැක්කනේ.”

ඇය පැවසුවේ මඳ නොරිස්සුමක් මුසුවුන පසුතැවිල්ලකින්.

“ඒක අතපසුවීමක් නේ පුතේ! අපි පරිස්සමින් වැඩ කරමුකෝ. මගේ තැන නේ. ටිකක් හැඩි වුනාට කමක් නෑ. පිරිසිදු කරගන්න පුළුවන්.”

“හරි... හරි අපි සිකුරාදට ඒ වැඩේ කරමුකෝ. මතක් කරන්න බ්‍රහස්පතින්දාට ළමයින්ට කෑම ගේන්න එපා කියන්න. දැන් පුතේ ඔයා යන්න අම්මා බලාගෙන ඇතිනේ.”

............................................................................................................................................................

“මොකද ළමයි අද අමුතු සතුටකින්!”

බ්‍රහස්පතින්දා පන්තියට ගිහාම මම දැක්කෙ ළමයින්ගේ අමුතු ම ප්‍රබෝධයක් අශේනි ගෙ ඩෙස්ක් එක වටේ හිටපු ළමයි තම තමන්ගෙ තැන් වලට දිව්වෙ මම ගියා ට පස්සෙ.

“අපි හෙට නූඩ්ලස් හදනවනේ මැඩම් ඒකයි සතුටු.”

කිව්වෙ කටකාර කොල්ලෙක්

“කනවට වඩා හදන්න සතුටුයි වගේ.”

“ඔව් මැඩම් අපි බඩුත් ගේන්න බෙදා ගත්තා.”

“මොනවද බඩු?”

“අපි හයදෙනා බිත්තර තුන ගානේ ගේනවා තම්බලා.”

අකිල නැගිටලා පන්තියේ පේලි දෙකක් පෙන්නලා කිව්වා.

“අපි එළවළු කපලා ගේනවා.”

ඒ තව කිහිප දෙනෙක්.

මුළු පන්තියම එක එක ඒවා බෙදාගෙන. මගේ හිතේ ඇතිවුනේ නොසතුටක්.

“ඇයි ළමයි මේ ඔයාලා ගෙවල් වලට කරදර කරන්නේ? අශේනි! ඔයා කාටවත් බල කලේ එහෙම නැහැනේ?”

මම ටිකක් සැරෙන් ඇහුවා. අශේනි, ඇක්වා එකෙන් ඉස්කෝලෙ එන පන්තියෙ ඉන්න පොහොසත්ම කෙල්ල. පන්තියම පාලනය කරගෙන ඉන්නෙ. මාත් එක්ක හුරතල් වුනාට කටත් ටිකක් සැරයි.

“ඔයාලාට අශේනි බල කලාද මොනවහරි බාර ගන්න කියලා?”

“අනේ නෑ මැඩම්. අපි අම්මලට කිව්වා මැඩම් අපිට සිකුරාදා නූඩ්ලස් දෙනව කිව්වා කියලා. අම්මලා කතා වෙලා තමයි අපිට ඒවා ගේන්න කිව්වේ.”

හැමෝම වෙනුවෙන් උත්තර දුන්නෙ ෂාහිල්. ඕක කරන්න ඇත්තෙත් ෂාහිල්ගේ අම්මා. පන්තියේ කරන හැම ශ්‍රමදානයක්ම අනිත් අම්මලත් එකතු කරගෙන කරන්නෙ ෂාහිල් ගෙ අම්මා.

“නූඩ්ලස් දෙන්නෙ මම නෙවෙයි අශේනි. මේකත් අහගන්නකෝ! කාටහරි ඔය බාරගත්තු දේවල් ගේන්න බැරිනම් ගෙනාවේ නැතුවට කමක් නෑ. අම්මලාට කරදර කරන්න නම් එපා. මමත් මොනවාහරි දෙන්න ඕනනේ.”

“ඇයි මැඩම් කිචන් එක දෙන්නෙ අපිට? මැඩම්ගෙ ගෑස්, මැඩම්ගෙ කරන්ට් එක, මැඩම්ගේ භාජන. ඒ ඇති.”

ඒ දැනුවත් කිරීම අශේනිගෙන්.

“ඇයි? අපි කාටහරි පිඟානක් ගේන්න අමතක වුනොත් ඒකත් මැඩම්ගෙන්නේ.”

පන්තියම හිනැස්සුවෙ සමිත.

“මේ අහන්නකෝ ළමයි! කලින් දවසේ එළවළු කපලා ගෙනාවම හවස් වෙනකොට සවුත්තු වෙයි නේද?”

“නෑ..නෑ මැඩම්. අපි කලින් දවසෙ එළවළු කපාගෙන එන්නෙ නෑ. හවසට අම්මලා ගෙනත් දෙනවා.”

ආයෙමත් ෂාහිල් පැහැදිලි කරනවා. අම්මගෙ වගේම සංවිධාන ශක්තිය ෂාහිල්ටත් නොඅඩුව තියෙනවා. ඒත් වැඩේ දුර දිග ගිය එක ගැන මගෙ හිත නොසතුටෙන්.

“අයියෝ ළමයි ඔයාලා නම්........ මාව ගස් යවලා තමයි පස්ස බලන්නේ. අම්මලා මට බනිනවා ඇති.”

“නෑ.. නෑ මැඩම් ට බනින්නෙ නෑ. ඒක අපේ අම්මලා කැමැත්තෙන් කරන වැඩක් නේ. වැඩට යන අම්මලාගෙ ඒවා වැඩට යන්නෙ නැති අම්මලා බෙදා ගත්තලු. අපේ අම්මා කිව්වෙ.”

වහා ඉදිරිපත් වුනේ ෂාහිල්.

 

“අපේ අම්මා වැඩට යන නිසා කිරි අම්මා අරන් එනවා කිව්වා.”

ශානිකා කියද්දි,

“අපෙත් කිරි අම්මා ගේනවා කිව්වා.”

මව විදේශගත වෙලා ඉන්න සමීර කිව්වා.

“අපේ නම් අක්කි ගේනවා කිව්වා.”

“අපේ නැන්දි ගෙනත් දෙන්නම් කිව්වා.”

“අපේ පුංචි ගේනවා කිව්වා. එයා රිසල්ට්ස් එනකන් නිකන්නේ ගෙදර ඉන්නේ.”

“අයියෝ අශේනි බලන්නකෝ අපි දෙන්නා සෙල්ලමට කරන්න හදපු දේ ගිය දුර!”

ඇත්තටම මම විස්සෝප වුණා. මට තිබුනේ මේක ළමයින්ට අන්තිම මෙහොතේ කියන්න.

“කමක් නෑ මැඩම්. එයාලට ඕන වුණේ මැඩම් කරන වැඩේට හවුල් වෙන්න.”

අශේනි කවදත් මම විස්සෝප වෙන වෙලාවට ඔය විදිහට හිත හදනවා.

“ඩෝන්ට් වොරී මැඩම්. ඉට්ස් අවර් ප්ලෙසර්.”

තමන්ට පහසු භාෂාවෙන් මාව සනසන ඒ මගේ තාත්තා. ෂොහාන්

............................................................................................................................................................

“මොකක්ද අනේ අද ඔයාගේ පන්තියෙ ළමයින්ට වෙලා තියෙන්නේ? වෙනදා හොඳට පාඩමට අවධානය දෙන ළමයි ටික අද වෙන ලෝකෙක.”

හයවන කාලච්ඡේදය අවසානයේ විවෙකාගාරයට ආපු වජිරා ඇහුවා. ගුරුවරුන්ගෙ ප්‍රියතම පන්තිය තමයි මගේ 7E ඉංග්‍රීසි මාධ්‍ය පන්තිය. පහලොස් දෙනාම දක්ෂයි වගේම විනය ගරුකයි.

“ආ. මටත් ඒක නෝට් වුණා. අද ළමයි හරිම නොසන්සුන්.”

ගණිත ගුරුවරිය වගේම සිංහල ගුරුවරියත් පැමිණිළි කළා.

“අදට සමාව දෙන්න. අද විතරයි ඔහොම.”

මම කතාකළේ දරුවන් වෙනුවෙන්.

“හත, අට උගන්වන්නම බැරිවෙයි.” මටම කියාගත්තු මම කඩිනමින් විවේකාගාරයෙන් පිටවුනේ මගේ පන්තියට. නොසන්සුන් ළමයින්ට දෙන ක්‍රියාකාරකමක් හිත හිතාමයි ගියේ.

පන්තියට ගියපු මම නූඩ්ලස් හදන්න නොඉවසිල්ලෙන් ඉන්න දරුවොත් එක්ක නූඩ්ලස් හදන්න පටන් ගත්තා.

“අපි අද හවසට නූඩ්ලස් හදනවනේ දැන් රෙසිපි එක ලියමු.”

එක එක්කෙනාට ඉස්සරහට ඇවිල්ලා ඉන්ග්‍රෙඩියන්ට්ස් ලියන්න අවස්ථාව දීපු මම පැත්තක ඉඳන් එයාලගෙ ස්පෙලින්ස් වැරදි නිවැරදි කලා. නූඩ්ලස් හදන පිළිවෙලත් ඒ විදිහටම ලිව්වා. කොහොමහරි කාලච්ඡේද දෙක ඉවර වෙනකොට ළමයි හිතෙන් නූඩ්ලස් සර්ව් කරලත් ඉවරයි.

............................................................................................................................................................

“අපි ආවේ නූඩ්ලස් ටික හදලා දෙන්න කියලා.”

පොරොන්දු වුන කලමනාත් අතින් ගත් අම්මලා මගේ නිල නිවස ළඟ. කවදත් වගේ ෂාහිල්ගෙ අම්මා හැමෝම වෙනුවෙන් කතා කලා.

“නෑ ... නෑ නූඩ්ලස් හදන්නෙ අපි. නේද මැඩම්? “

ළමයි කෑ ගැහුවා.

“ඔව්. එයාලා හදපුවාවේ.”

“යේ! “

ළමයි අත් උස්සලා කෑ ගැහුවා.

කුස්සියට සෙම්ප්‍රතිෂ්‍යාව හැදෙන්න කලින් මම වැඩ බෙදුවා.

“ඔයාලා නූඩ්ලස් පැකට් කඩන්න.”

“ඔයාලා ගෙනාව එළවළු වෙන වෙනම භාජන වලට දමන්න.”

“ඔයාලා බිත්තර පොතු අරින්න.”

“ම්.. ඔය කණ්ඩායම හැමෝගෙම පිඟන් එකතු කරගෙන ඇවිල්ලා සෝදන්න.”

සාරි පොට ඉනේ ගහ ගත්තු මම එක ලිපක වතුර මුට්ටිය රත්වෙන්න තියලා අනිත් ලිපේ තෙල් තාච්චිය තිබ්බා.

එක එක්කෙනා මම කියන කියන වෙලාවට තම තමන්ගෙ අතේ තිබුන එළවළු තෙල් තාච්චියට දැම්මා.

අන්තිමට හැමෝගෙම සහයෝගයෙන් රසම රස නූඩ්ලස් හැදුනා.

නූඩ්ලස් කාලා කුස්සිය අස්කරලත් දැම්මට පස්සේ අපි සුපුරුදු පන්තිය පටන් ගත්තා. වෙන සිකුරාදා 1.45 සිට 3.15 වෙනකන් පවත්වන හවස පන්තිය 2.30 සිට 4.30 වෙනකන් පැවැත්වුවා.

“අනේ! තැන්ක් යූ මැඩම්.”

වෙනදට පාරේ ඉඳන් හෝන් කරන අශේනිගෙ අම්මා පන්ති කාමරයටම ඇවිල්ලා කිව්වා.

“ඇයි තෑන්ක්ස් කරන්නේ?”

“මගේ දරුවගේ හිත නොරිද්දා තෑග්ග ගත්ත විදිහට.”

“මැඩම් තෑගි ගන්නෙ නැති බව මම දැනගෙන හිටියා. ඒත් අශේනිගෙන් බේරෙන්න බැරි වුණා. එයාගේ ලොකු විශ්වාසයක් තිබුණා මැඩම් තෑග්ග ගනියි කියලා. එයා කිව්වා මැඩම් එයාට ආදරෙයි. ඒ නිසා එයාගෙ තෑග්ග ගන්නවා කියලා. මම එදා කා එකට වෙලා බලාගෙන හිටියේ අශේනි ගිය පයින්ම පාර්සල් එක උස්සගෙන ආපහු අඬ අඬා එයි කියලා. මම එයාගෙ හිත හදන්න කියන ඒවත් හිත හිතා හිටියේ.”

“අපි ලබන සිකුරාදටත් මොනවහරි හදමු ද?”

දුවගෙන ඇවිත් අම්මගේ අතේ එල්ලුන අශේනි ඇහුවෙ මගෙන්.

“තව නූඩ්ලස් පැකට් තුනක් ඉතුරුයි.”

මම හිනාවෙමින් කිව්වෙ දකුණු අතේ ඇඟිලි තුනක් උස්සලා.

“අපි ලබන සතියෙත් නූඩ්ලස් හදනවා!”

පන්තියෙන් එළියට පැනපු අශේනි පන්තියෙන් පිටවෙලා යන යාළුවන්ට ඇහෙන්න කෑගහලා කිව්වා.