මම බසයෙන් බැස්සා නොව එක පඩියක් ද මග හැර පැන්නෙමි. පැවතුන මද වැස්සට කුඩය දිග හරින්න ද පමා නොවී නිවස කරා දිව්වෙමි.
“කෝ?...කෝ..ඩොක්ටර් අංකල්?“
මගේ කලබලය ට නිවසින් පිටත ට පැමිණි මවගෙන්, මම හති අරමින් විමසු වේ. අප නිවසේ කොටසක නැවතී බෙහෙත් ශාලාවක් පවත්වා ගෙන යන වෛද්‍යවරයා ගේ කාමරය දෙසට දුවමිනි.
දොර වසා ඇත. වෙලාව පස්වරු පහ පසුවී විනාඩි විස්සක් ඉක්මවා ඇත. රෝගීන් පරික්ෂා කිරීම ආරම්භ වන්නේ පස්වරු හතරයි තිහට. ගරාජයේ දොර ඇර දමා ඇත. ඔහු පැමිණ ගොස් ද? එසේ නැත්නම් රෝගීන් වෙනුවෙන් අතිශයින් කැප වෙන ඔහු තවමත් රෝහලේද?
“දොසස්තර මහත්තයා තවම ආවේ නෑ. මොකක් ද මේ කලබලේ? මා අසළ ට පැමිණි මව විමසුවාය.“
“කෝ තාත්තා?“
“ඉස්කෝලේ ඇරෙන්නේ දෙකට වුනාට තාත්තා ගෙදර එන්නෙ හයටනේ“
“මල්ලි?“
“ මතක නැද්ද මල්ලි ගෙදර එන්නේ සිකුරාදා හවසට නේ. ඔයා මේ කලබලේ සතිය මැද ආවට.“
පිහිටට කිසිවකු නැත. පමා විය නොහැක. වහා ක්‍රියාත්මක විය යුතුය.
අත වූ බෑගය සහ කුඩය මව අතට වීසීකර, මුව අයා ගත් ඇය කිසිවක් වීමසීම ට පෙර ම ආපසු හැරුනෙමි.
“ කොහෙද දුවන්නේ? ... මේ වෙලාවෙ ලෙඩ්ඩු බලන්න යන්න දෙන්නෙ නෑ“
“ අනේ හදිස්සියක්.! මට ඩොක්ටර් මුත්තයියා මුණ ගැහෙන්න පුළුවන් ද? මා වැලකූ රෝහල් සේවකයා ට බැගෑපත් වුනෙමි.
“ඩොක්ටර් ලේබර් රූම් එකේ. එන්න යමු මාත්තෙක්ක“
ඒ අසළින් යමින් සිටි මා හදුනා ගත් හෙදිය ක් මට සහාය වූවාය.
“එයා අලුත් එක්කෙනෙක් ඔයා අදුරන්නෙ නැතුව ඇති“
“මම මෙතන නවතිනවා. ඔයාට යන්න පුළුවන්නේද?
“ ආ.. ඔව් තෑන්ක්ස් මිස්“
මම සූතිකාගාරය වෙත දිව ගියෙමි.
මෙම රෝහල මට නුපුරුදු තැනක් නොවේ. අනාගත වෛද්‍යවරිය ක් වීම ට පෙරුම් පුරන මා මෙහි ප්‍රධාන වෛද්‍යවරයා සමග ඔහුගේ දියණිය මෙන් මෙම කුඩා රෝහලේ හැම තැනකම ඇවිද ඇත.
සූතිකාගාරයෙ වැසූ දොර ට සෙමෙන් තට්ටු කල මා නොඉවසිල්ලෙන් එදෙස බලා සිටියෙමි.
“ මට ඩොක්ටර් ට පොඩ්ඩක් කතා කරන්න පුළුවන්ද?“
“ අමාරු ලෙඩෙක් ! ටිකක් ඉන්න වෙයි“ අඩක් විවර වූ දොරෙන් හිස පමණක් එළියට දැමූ සාත්තු සේවිකාව නැවත දොර වසා ගත්තාය
බලාපොරොත්තු සුන් වූ මා සූතිකාගාරයේ දොරට පිට දී සිට ගතිමි. අසළ බංකුවක මහලු මවක් නිදි කිරයි. ඒ ඉදිරිපිට දෑත් පිටුපසට බැදගත් තරුණයෙක් නොසන්සුන් ලෙස එහා මෙහා යයි. විළිබර මවක ගේ අදෝනාවක් ඇතුලතින් ඇසේ.
ඒ අදෝනාව අද දිවා කල, ජීවිතය ඉල්ලා මිනිසුන් නැගූ අදෝනා වෙත මා ගෙන යයි. ඒ බිහිසුනු දසුන් මා ඉදිරියේ මැවි මැවී පෙනෙයි
“ මේ දෙමළා මගේ ගෑනි මරනවද මන්දා“
සූතිකාගාරය ඉදිරිපිට නොසන්සුන් ලෙස එහාමෙහා ගිය තරුණයා ගේ දෑත් මිට මෙලවී ඇත. රෞදු වත, රළු වදන් මා දිව ආ කාරිය සිහිපත් කරවයි.
වැසූ දොර තල්ලුකර ගෙන ඇතුල ට යාම ට මගේ උගත්කම මට ඉඩ නොදෙයි. එහෙත් ඔහු එනතුරු වැසූ දොර දෙස බලා සිටීම ට ඔහු ගේ දයාව කරුණාව මෙන්ම වටිනාකම හදුනා ගත් මගේ හදවත මට ඉඩ නොදෙයි.
මොහොතක් බලාසිටි මම නැවත වරක් දොරට තට්ටු කලෙමි.
“ ගෙදරින් හදිස්සි පණිවිඩයක් මට ඩොක්ටර්ට චුට්ටක් කතා කරන්න බැරිද?“
“පොඩ්ඩක් ඉන්න බලන්න“ දොර විවෘත වූ සැනින්ම නැවතත් වැසිණි.
විළිබර මවගේ අදෝනාව නැවතත් ඇසේ.
“චූටි මැණිකේ!“ එවර මදක් ඇරුණු දොරින් මා පැතූ හිස මතු විය.
“ඉක්මනට කොහේ ට හරි ගිහිල්ලා හැංගෙන්න. මෙතන හිටියොත් උන් ඔයාව මරයි.“ මම කලබලයෙ න් එහෙත් පහත් හඩින් පැවසුවෙමි.
“ මාව මරන්න! කවුද මාව මරන්නේ? ඇයි මාව මරන්නේ?
“ මෙහේ එන්න. මේක ඔයාටත් වැදගත්. හොද වෙලාවට ඔයා ආවේ. මම මේ වගේ කේස් එකක් ඔයාට පෙන්නන්නමයි හිටියේ. යූ ආර් අ ලකී ගර්ල් “
සූතිකාගාරය තුලට මාවද ඇදගත් ඔහු දොර වසා දැමුවේය.
“ මේ අම්මා දයාවතී. බබා ඉන්නේ තට්ටමින්. මම හදන්නේ බබාවයි අම්මවයි දෙන්නම බේරගන්න. ඔයත් බලා ගන්න.“ මුව වැස්ම සකස් කරගත් ඔහු නැවතත් සිය කාර්යයෙ හි නිරත විය.
යහනෙහි වැතිර සිටින මව ජීවිතය ඉල්ලා කෑගසයි. වෛද්‍යවරයා සැනසිලි වදන් පවසමින්, ඇයට සහ ඇගේ දරුවා ට ජීවිතය දීම ට වෙහෙසෙයි.
මරණ භය දැනුන මිනිසුන් ජීවිතය ඉල්ලා දේශප්‍රේමීන් ගේ දෙපා වදියි. සිත්පිත් නැති මෘගයින් (දේශප්‍රේමීන්) රළු වදන් පවසමින් ඔවුන් මරණයටම තල්ලු කරයි.
මා සිත නොසන්නුන්ය. ඔහු පවසන පරිදි මටත් වැදගත් විය හැකි ඒ අසාමාන්‍ය දරු ප්‍රසූතිය නිරීක්ෂණය කිරීමට තරම් චිත්ත ඒකාග්‍රතාවයක් මා සතුව නැත. තම දිවියේ අවදානම නොදත් වෛද්‍යවරයා සිය කාර්යයෙහි දැහැන් ගත වී ඇත.
“ අක්කේ ! ඔයා දැන් ඩොක්ටර් කෙනෙක්ද?“
එක් නිවාඩුව ක් ආරමිභ යේ සුපුරුදු පරිදි නේවාසිකාගාර වල සිට නිවස කරා එමින් සිටිය දී මා සොයුරු හදිසියේම ඇසූ පැනය මා හට නොවැටහුණි.
“පිස්සුද? මම තාම තර්ඩ් ඉයර් නෙ“
“ තර්ඩ් ඉයර් මෙඩිකෝ ලට ප්‍රැක්ටිස් කරන්න පුළුවන්ද?“
“ මොකද මේ මෝඩ ප්‍රශ්න අහන්නේ?“
පළමු වසරේ ඉංජිනේරු ශිෂ්‍යයෙක් වූ ඔහුගෙන් මෙවන් පැන බලාපොරොත්තු විය නොහැක. කියවමින් පැමිණි පුවත්පත හකුලා ගත් මම ඔහු දෙස බැලීමී.
“අන්න ! තාත්තා දැන්මම ඩිස්පෙන්සරි එකක් ඇරලා.“
“මෝඩයා! Conclusion එක දෙන්න කලින් හොදට observe කරලා ඉන්නවා!“
සොයුරු ගේ උපහාසයට පාත්‍ර වූ නිවසේ ගේට්ටුව අසල ට අලුතින් එක් වී ඇති රතු කුරුසය සහිත පුවරුව කියවූ මම පැවසීමී.
“තාත්තා යාළුවෙක් එක්ක ඇවිල්ලා“
සුපුරුදු පරිදි අප එන පෙර මග බලාසිටි මව පැවසුවා ය.
“ඇයි ක්වාටර්ස් එක තෙමෙනවලු ද?“
“ඒක රෙපෙයාර් කරනවලු හදල ඉවරවෙනකන් තමයි මෙහෙ ඉන්නෙ“
“වෙන තැනක් හොයා ගන්න බැරිවෙලා ද අපේ තාත්තා ගෙදර එක්කගෙන ඇවිල්ලා තියෙන්නෙ?“
“කට වහ ගන්නවා ඒ මනුස්සයට ඇහුනොත් හොද නෑනේ“
මවගේ දෙපා නැමද සිටගත් මම පහත් හඩින් පැවසූයේ නිවස තුලට දෑස් යවමිනි.
“ඇහුනොත් හොදයි යයි නෙ අකුල ගෙන යන්න.“
“ මොකද මේ? ඇහෙන්න ගෙදර නෑ. තාත්තත් එක්ක පංසල් ගියා“
මව පැවසූයේ තරමක් සැරෙනි.
“ පංසල් ගියා? එයා ද්‍රවිඩ බෞද්ධයෙක්ද?“
ඔහුගේ උපහාසයේ නිමක් නැත.
“පංසල් යන්න බෞද්ධයෙක් ම වෙන්න ඕනද? අනිත් එක ද්‍රවිඩ බෞද්ධයෝ ඉන්න බැරි ද?“
වෛද්‍යවරයා ගේ ආගමනය ට ඔහුගේ විරුද්ධත්වය මට නෙරුස්සුම් දෙන්නක් විය. පියා නවාතැන් දුන්නා නම් ඔහු හොද පුද්ගලයෙක් විය යුතුය. මපියා තෝරා බේරා මිනිසුන් ඇසුරු කරන්නෙකි. ඔහුට සිටින මිතුරන් අතලොස්ස ඔහු මෙන්ම ඉතා යහපත් පුද්ගලයෝ වෙති.
“ඇති කෑ ගැහුවා. ගිහිල්ලා ඇදුම් මාරු කරගෙන තේ බොන්න. අන්න මම වැලිතලප හැදුවා“
“ වැලිතලප කිව්වට අද මගේ කේන්තිය නිවෙන්නෙ නෑ. නිවාඩු කාලේ කලිසම් කොටයක් ඇදගෙන, සිංදුවක් කියාගෙන කෑ ගහගෙන නිදහසේ ඉන්නෙ කොහොමද මේ ඩිස්පෙන්සරියට පෝලිමේ ලෙඩ්ඩු එනකොට?“
“ළමයෝ! ඩිස්පෙන්සරිය ට ලෙඩ්ඩු එන්නේ හවස හතර හමාරේ ඉදන් හත හමාර වෙනකන් විතරයි නේ. පැය තුනයි. තව පැය විසි එකක් ම තියෙන්නෙ ඇතිවෙනකන් කෑ ගහන්න.“
“ හරි ඒපැය විසි එකම මම කෑ ගහනවා. කෝ වැලි තලප?“
“ කෑ ගහයි. පැය දොළහක්ම ගොරව ගොරවා නිදා ගත්ත ම පැය නවයක් තමයි කෑ ගහන්න වෙන්නේ. මේ... මට පාඩම් කරන්නත් තියෙනවා. ...... හොද ද?
“ ආ පුතා ලා දැන් ද ආවේ?..... අපි පංසල් ගියා. මේ අපේ ඉස්පිරිතාලෙ ට අළුතින් ආපු දොස්තර මහත්තයා. ඩොක්ටර් මුත්තයියා. යාපනේ කෙනෙක්. හොද බෞද්ධයෙක්.“
කාරුණික දෑස් ඇති උත්තුංග දේහධාරී ඒ කාලවර්ණ පුද්ගලයා, එදා මෙදා තුර වසර 3 කට අධික කාලයක් අප දෙදෙනා ට තවත් පියෙක් විය.
කිරි දරුවාගේ හැඩුම මගේ අතීත ස්මරණය බිද දැමීය.
“ ඔක්කොම හරි! දෙන්නම ගොඩ.“
මුව වැස්ම ගෙල දක්වා පහත් කරගත් වෛද්‍යවරයා සිනාමුසු මුහුණින් පැවසුවේය.
“චූටි මැනිකේ බලා ගත්තද? මේවා අද්දැකීමෙන් කරන වැඩ. පොතෙන් නෙවෙයි. ජීවිත දෙකම බේරුණා. අවිස්සාවේල්ලට transfer කලා නම් මගදි මැරෙනවා“
“ අනේ අංකල් දැන්වත් යමු.“
“පොඩ්ඩක් ඉන්න. මේ අම්මට stitches දමන්න තියෙනවා.“
“ සර්! සර්! ඉක්මනට හැංගෙන්න! උන් සර් ව හොයනවා. අපේ දෙමළ මුරකාරයා වත් මැරුවා!“ කලබලයෙන් සූතිකාගාරය ට කඩා වැදුණු හෙදිය ක් පැවසුවාය. වෛද්‍යවරයා නිහඩ ව සිය කාර්ය යේ යෙදෙයි.
අවි අමෝරාගත් යකුන් මට මැවී පෙනෙයි.
′දේශප්‍රෙමයෙ′ න් යකුන් වූ මිනිසුන් ඔවුන් ගේ දේපල විනාශ කරයි. ඔවුන් මරණ බයෙන් මර ලතෝනි දෙද්දි. ඇදගෙන ගොස් අමු අමුවේ පුළුස්සයි. ඔවුන් පණ බයේ පැන දුවද්දී පන්න පන්නා පහර දෙයි. අභය ඉල්ලා හඩා වැටෙද්දී සිත් පිත් නැත්තවුන් සේ පහර දෙයි. මෙසේ පීඩා විදීම ට ඔවුන් කර ඇති එකම වරද ද්‍රවිඩයන් වී ඉපදීමයි.
“ අනේ අංකල් හැංගෙන්න!“ මම කෑ ගැසීමී.
“ අනේ මිස් එයාව හංගන්න!“ මම හෙදියට පිංසෙන්ඩු වුනෙමි.
“පොඩ්ඩක් ඉන්න! පොඩ්ඩක් ඉන්න! ඔයාලට තේරෙන්නෙ නැද්ද? මේ අම්මගෙ stitches දමල ඉවර නෑ. ඇයි disturb කරන්නෙ?“ හෙදියත් මමත් ඔහු ඇද ගෙන යාමට දැරූ උත්සාහය වලකමින් ඔහු සිය කාර්යයේ දිගට ම නිරත වෙයි.
‘ඉන්න මම කවුරු හරි එක්ක ගෙන එන්නම් ඇදගෙන වත් යන්න“ පැවසූ හෙදිය පිටවූවා ය.
පිටත විශාල ඝෝෂාවක් ඇසේ. දෙවියනේ! බෝධිසත්වයෙ කු බදු මේ මිනිසා බිලි ගැනීමට මෘගයින් පැමිණ ඇත. සාත්තු සේවිකාව දුව ගොස් දොර අගුලු තද කලාය. ඔහු හිස නමාගෙන දයාවතී ට මැහුම් යොදයි.
“ අනේ අංකල්!“ මම ඔහු වෙත ගියෙමි.
“හරි සේරම ඉවරයි. අම්මා! ඔයා හරි වාසනාවන්තයි!“ මුව වැස්ම පහත් කල ඔහු සුපුරුදු සිනහමුසු මුහුණින් දයාවති සැනසු වේය.
“ කෝ! මේ දෙමළා! වරෙන් එළියට!“ මැරයන් පිටත සිට අණ කරයි. අයෙක් දොරට වැරෙන් පහර දෙයි.
“ පර දෙමළා! වර එළියට! “ ඔවුන් ගේ හඩ රළු ය.
“කඩපන් දොර!“ අයෙක් අණ කරයි.
වහා ක්‍රියාත්මක වූ සාත්තු සේවිකාව ත් මම ත්, වෛද්‍යවරයා සූතිකාගාර යේ ඇඳ යට ට යැවීමු.
“ ඇයි මම හැංගෙන්නේ? මම මිනිස්සු සුවපත් කරනවා. ඇයි මින්ස්සු මාව මරන්නේ?“ ඔහු සුපුරුදු ශාන්ත ස්වරයෙන් විමසයි.
තවදුරටත් ඔහුව නොපෙනෙන සේ රෙද්දක් එල්ලූ සාත්තුසේවිකාව නැගී සිටියා පමණි. මහත් හඬක් දෙමින් සූතිකාගාරයේ දොර කඩා වැටුණි.
“ කෝ දෙමළා?“ කැඩුණු දොර ත් සමගම ඇතුල් වූ කඩුවක් අමෝරාගත් මැරයා වෛද්‍යවරයා සොයයි.
“ඩොක්ටර් ගිහින් හුගක් වෙලා. ඩිස්පෙන්සරියෙ ඇති.“ සාත්තුසේවිකාව වහා පැවසුවාය.
“ඔය බොරු. මේ දැන් හිටියා. මගේ ගෑනිට ළමය හම්බුවුනේ දැන්. එතකොට හිටියා.“
මට දෙසවන් ඇදහිය නොහැකි විය. මිනිසකුගේ වටිනාකම නොදන්නා නොමිනුස්සු. ඔහුගේ බිරිදගේ ත් දරුවාගේ ත් දිවි ගැලවූ වෛද්‍යවරයා!
“ හොයාපල්ලා!“ කඩුව අතැති මැරයා අණ දෙයි.. මුගුරු අතැති ඔවුන් සූතිකාගාරය දෙවනත් කරයි. මොවුන් මේ දගලන්නේ ජාත්‍යාලයෙන්ද?
“ඇඳ යට ඇති! වෙන හැංගෙන්න තැනක් නෑ. බලාපල්ලා ඇඳ යට!“ අයෙක් අණ දෙයි.
මා දෙපා වෙව්ලයි. දෙවියනේ! ඔහු අදෘශ්‍යමාන කල හැකි නම්! සාත්තුසේවිකාව දැමූ රෙද්ද ඇද දැමූ අයෙක් ඇඳ යට ට එබෙයි.
“ ආ... මේ ඉන්නේ! හොර දෙමළා හැංගිලා! වර එළියට!“ ඔහු වීරයෙක් මෙන් කෑ ගසයි.
“අනේ එපා! ඩොක්ට(ර්)ව මරන්න එපා!“ මට කෑ ගැසිණි.
“පලයන් පැත්තක ට! දේශ ද්‍රෝහියෝ!! පර දෙමළු හංගනවා“ ඔහු මා පසෙක ට තල්ලු කලේ කෝපයෙන් ගුගුරමිනි.
“ ඇයි මේ! මෙතන මෙහෙම කෑ ගහන්න එපා! මේ අම්මට හොද නෑ. එයා ගොඩක් මහන්සි වෙලා ඉන්නේ. අපි යමු එළියට. “ වෛද්‍යවරයා තවත් රෝගියා ගැන සිතයි.
“චූටි මැනිකේ පරිස්සමින් ගෙදර යන්න.“ සාත්තු සේවිකාවට වාරුවූ මා දෙස බැලූ ඔහු පැවසුවේ මැරයන්ට මැදිව සූතිකාගාරයෙ න් එළියට යමිනි.
“වරෙන් යකෝ! අපිටත් ඕනේ උඹව එළියට ගන්න තමයි“ සිත්පිත් නැති මෘගයින් කෑ ගසයි.
මා සියොළග ම ගැහෙයි. මා හිස බමයි. මට පියෙක් වන් වූ ඔහු! රෝගීන් ට දෙවියෙක් වන් වූ ඔහු! ′දේශප්‍රේමීන්′ ට මැදිව මේ යන්නේ අවසන් ගමනද?
“ඇයි මට මේ විදිහට සලකන්නේ? මම දෙමළ තමයි එත් මගේ මේ අත් දෙකෙන් කොච්චර නම් සිංහල මිනිස්සුන් ගේ ජීවිත බේරලා ඇද්ද?“
දෑස නිලංකාර ව බිම වාඩි වී දෙදනෙහි හිස හොවාගත් මා හට මගෙන් ඈත්ව යන වෙද පියාගේ ශාන්ත හඬ යාන්තමින් ඇසිණි.
Posts
